متفکران علوم انسانی، علوم زیستی و... ، همواره به سالمندی، به‌عنوان آخرین دورة زندگی انسان توجه کردهاند. تعداد افراد سالخوردۀ جوامع روبهازدیاد است و جمعیت‌ها به پیری می‌گرایند. درحالحاضر، جمعیت ایران از نظر ساختاری سالخورده نیست، اما با توجه به عوامل مختلفی چون کاهش میزان موالید و افزایش امید به زندگی، بهنظر می‌رسد که در آینده‌ای نزدیک، جمعیت سالمندان در ایران، بخش شایان توجهی از ساختار جمعیتی کشور را تشکیل خواهد داد. در همین راستا توجه به نیازهای آنان در شهر تحت عنوان شهرهای دوستدار سالمند ضروری به نظر می رسد.
