آمایش سرزمین به‌عنوان بعد «هماهنگ‌کننده» و «یکپارچه ساز» نظام برنامه‌ریزی بخش- مبنای کشور، بیش از نیم‌قرن است که وارد ادبیات برنامه‌ریزی در کشور شده و همواره رؤیای تدوین برنامه‌های پنج‌ساله توسعه مبتنی بر نتایج آن مدنظر برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران کشور بوده، ولی این مهم هیچ‌گاه نتوانسته است رنگ واقعیت به خود بگیرد. به‌عبارت‌دیگر، باید گفت باوجود پیشینه طولانی، به علل مختلفی که شرح آن در این گزارش ارائه خواهد شد، آمایش سرزمین در عمل نتوانسته است کارگردان نمایش توسعه درصحنه سرزمینی ایران باشد. گزارش حاضر نه در پی تبیین مجدد تعاریف، تاریخچه، سیر تحولات و ضرورت‌های آمایش سرزمین– که شرح آن در کتاب‌ها و مقالات متعددی آمده است- بلکه در پی ارائه سیر تطور آمایش سرزمین در ایران در سه محور ماهوی، ساختاری- تشکیلاتی و زمینه‌ای در کشور و ارائه پیشنهادهایی به‌منظور گذار از برخی از چالش‌ها و موانع فرارو است. آمایش سرزمین در ایران به‌منظور اثربخشی و تأثیرگذاری بر پیشبرد فرایند برنامه‌ریزی و مدیریت توسعه سرزمینی، نیازمند اصلاحات و تغییرات اساسی هم در درون زمینه کلان برنامه‌ریزی و هم چارچوب روش‌شناختی و رویه‌ای خویش است. از همین رو مهم‌ترین این موارد را می‌توان در دو دسته کلی «زمینه کلان برنامه‌ریزی» و «چارچوب مفهومی و مأموریتی آمایش سرزمین» دسته‌بندی کرد. دانلود گزارش آسیب شناسی آمایش سرزمین در نظام برنامه ریزی کشور